La Vita Nuova

                   Dante and Beatrice  passing along the Arno River ~ Henry Holiday

LA VITA NUOVA – XX                                                                                                          […]                                                                                                                                   Amore e ‘l cor gentil sono una cosa,   Love and the gentle heart are one thing,                     sì come il saggio in suo dittare pone,  as the wise man puts it in his verse,                            e così esser l’un sanza l’altro osa       and each without the other would be dust,             com’alma razional sanza ragione.       as a rational soul would be without its reason.            Falli natura quand’è amorosa,              Nature, when she is loving, takes                               Amor per sire e ‘l cor per sua magione,  Amor for lord, and the heart for his home,       dentro la qual dormendo si riposa        in which sleeping he reposes                                      tal volta poca e tal lunga stagione.       sometimes a short, sometimes a longer day.       Bieltate appare in saggia donna pui,    Beauty may appear, in a wise lady,                           che piace a gli occhi sì, che dentro al core   so pleasant to the eyes, that in the heart,  nasce un disio de la cosa piacente;      is born a desire for pleasant things:                             e tanto dura talora in costui,                which stays so long a time in that place,                   che fa svegliar lo spirito d’Amore.         that it makes the spirit of Love wake.                        E simil face in donna omo valente.       And likewise in a lady works a worthy man.

Dante Alighieri‘La Vita Nuova’                                                                                           ‘The New Life’ of Dante Alighieri – Translation in English by A.S. Kline

ΥΓ: Learning about Love                                                                                    http://youtu.be/iolsnJgea-A                                                                                    http://youtu.be/NsJB_EdUDWo                                                                                 http://youtu.be/2gG8gC–Q_U                                                                              http://youtu.be/Cj7U4kg8Vnc                                                                                     http://youtu.be/o4MeRLaLH0g                                                                                      

Bunny’s Bonus: http://youtu.be/0vfTiV0BCSw

Paradiso )ο( Being There

                                            WILLIAM BLAKE   The River of Life

PARADISO – Canto XXX                                                        […]                                                                                                                                    Come sùbito lampo che discetti            46       Like sudden lightning scattering the spirits   li spiriti visivi, sì che priva                                  of sight so that the eye is then too weak       da l’atto l’occhio di più forti obietti,                     to act on other things it would perceive,

così mi circunfulse luce viva,                49        such was the living light encircling me,        e lasciommi fasciato di tal velo                          leaving me so enveloped by its veil            del suo fulgor, che nulla m’appariva.                  of radiance that I could see no thing.

«Sempre l’amor che queta                     52       “The Love that calms this                         questo cielo                                                         heaven always welcomes                accoglie in sé con sì fatta salute,                        into Itself with such a salutation,                per far disposto a sua fiamma                            to make the candle ready                            il candelo.»                                                           for its flame.”

Non fur più tosto dentro a me venute     55      No sooner had these few words entered me queste parole brievi, ch’io compresi                  than I became aware that I was rising       me sormontar di sopr’ a mia virtute;                  beyond the power that was mine; and such

e di novella vista mi raccesi                 58        new vision kindled me again, that even    tale, che nulla luce è tanto mera,                    the purest light would not have been so bright che li occhi miei non si fosser difesi;                as to defeat my eyes, deny my sight;

e vidi lume in forma di rivera              61        and I saw light that took a river’s form –            fulvido di fulgore, intra due rive                     light flashing, reddish-gold, between two banks dipinte di mirabil primavera.                            painted with wonderful spring flowerings.

Di tal fiumana uscian faville vive,         64       Out of that stream there issued living sparks, e d’ogne parte si mettien ne’ fiori,                    which settled on the flowers on all sides, quasi rubin che oro circunscrive;                     like rubies set in gold; and then, as if

poi, come inebrïate da li odori,            67        intoxicated with the odors, they      riprofondavan sé nel miro gurge,                    again plunged into the amazing flood:             e s’una intrava, un’altra n’uscia fori.                as one spark sank, another spark emerged.

«L’alto disio che mo t’infiamma e urge,   70   “The high desire that now inflames, incites, d’aver notizia di ciò che tu vei,                     you to grasp mentally the things you see,   tanto mi piace più quanto più turge;                pleases me more as it swells more; but first,

ma di quest’ acqua convien che tu bei    73     that you may satisfy your mighty thirst,  prima che tanta sete in te si sazi»:                   you must drink of these waters.” So did she   così mi disse il sol de li occhi miei.                  who is the sun of my eyes speak to me.

Anche soggiunse: «Il fiume e li topazi       76    She added this: “The river and the gems ch’entrano ed escono e ‘l rider de l’erbe           of topaz entering and leaving, and                  son di lor vero umbriferi prefazi.                        the grasses’ laughter- these are shadowy

Non che da sé sian queste cose acerbe;  79   prefaces of their truth; not that these things ma è difetto da la parte tua,                               are lacking in themselves; the defect lies      che non hai viste ancor tanto superbe.»            in you, whose sight is not yet that sublime.”

Non è fantin che sì sùbito rua             82        No infant who awakes long after his               col volto verso il latte, se si svegli                   usual hour would turn his face toward milk  molto tardato da l’usanza sua                         as quickly as I hurried toward that stream;

come fec’ io, per far migliori spegli      85     to make still finer mirrors of my eyes,             ancor de li occhi, chinandomi a l’onda       I bent down toward the waters which flow there   che si deriva perché vi s’immegli;                that we, in them, may find our betterment.

e sì come di lei bevve la gronda        88     But as my eyelids’ eaves drank of that wave,       de le palpebre mie, così mi parve          it seemed to me that it had changed its shape:        di sua lunghezza divenuta tonda.              no longer straight, that flow now formed a round.

Poi, come gente stata sotto larve,      91    Then, just as maskers, when they set aside       che pare altro che prima, se si sveste    the borrowed likenesses in which they hide,           la sembianza non süa in che disparve,       seem to be other than they were before,

così mi si cambiaro in maggior feste  94  so were the flowers and the sparks transformed, li fiori e le faville, sì ch’io vidi                       changing to such festivity before me             ambo le corti del ciel manifeste.                that I saw -clearly- both of Heaven’s courts.

O isplendor di Dio, per cu’ io vidi       97     O radiance of God, through which I saw          l’alto trïunfo del regno verace,                     the noble triumph of the true realm, give     dammi virtù a dir com’ïo il vidi!                    to me the power to speak of what I saw!

Lume è là sù che visibile face       100       Above, on high, there is a light that makes           lo creatore a quella creatura                      apparent the Creator to the creature                    che solo in lui vedere ha la sua pace.        whose only peace lies in his seeing Him.

E’ si distende in circular figura,       103   The shape which that light takes as it expands       in tanto che la sua circunferenza              is circular, and its circumference                        sarebbe al sol troppo larga cintura.           would be too great a girdle for the sun.

Fassi di raggio tutta sua parvenza    106    All that one sees of it derives from one        reflesso al sommo del mobile primo,          light-ray reflected from the summit of                 che prende quindi vivere e potenza.            the Primum Mobile, which from it draws

E come clivo in acqua di suo imo     109   power and life. And as a hill is mirrored                si specchia, quasi per vedersi addorno,    in waters at its base, as if to see                 quando è nel verde e ne’ fioretti                  itself -when rich with grass and flowers-    opimo,                                                          graced,

sì, soprastando al lume intorno intorno,   112  so, in a thousand tiers that towered above  vidi specchiarsi in più di mille soglie                the light, encircling it, I saw, mirrored,       quanto di noi là sù fatto ha ritorno.                   all of us who have won return above.

E se l’infimo grado in sé raccoglie   115   And if the lowest rank ingathers such                     sì grande lume, quanta è la larghezza      vast light, then what must be the measure of      di questa rosa ne l’estreme foglie!          this Rose where it has reached its highest leaves!

Dante AlighieriLa Divina Commedia                                                                             Translation in English by Allen MandelbaumThe Divine Comedy of Dante Alighieri: Paradiso – New York: Bantam

http://youtu.be/jt1WeSN0sm0

http://youtu.be/uc6xbXpMrLU

http://youtu.be/sdQUAsZaCoI

http://youtu.be/MavNaFS7nSY

http://youtu.be/NfMCeidJ8bg

bUNNY’s bONUs: http://youtu.be/tnPW6rl7pR4

Io speriamo che me la cavo

                      Book Steps                 QUINT   BUCHHOLZ           Goodnight Kiss

 

ΣΑΣ ΑΦΗΓΟΥΜΑΙ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Εγώ δε θυμάμαι αν ονειρέβομαι όλες τις νύχτες,                                                                   αλλά θυμάμαι ότι: όταν κάνω άσχημα όνειρα ονειρέβομαι το σχολείο ή ακόμη ότι πέφτω από το βουνό του χωριού, και όταν κάνω καλά όνειρα δεν ονειρέβομαι το σχολείο και    δεν πέφτω από το βουνό του χωριού.                                                                          Μερικές φορές ονειρέβομαι τα γενέθλιά μου ή ότι αλλάζω σπίτι.                                    Χίλιες φορές ονειρέβομαι ότι αλλάζω σπίτι, αλλά μια φορά που θα σας το αφηγηθώ, άλλαξα σπίτι και χωριό ακόμη.                                                                                                 Εγώ ονειρέφτηκα ότι πηγαίναμε στο Φραταματζόρε. Κάτω από το σπίτι μας είχε έρθει         το φορτηγό της μεταφοράς, και το αφεντικό φώναζε: – Γρήγορα, γρήγορα! Κατεβάστε γρήγορα αυτά τα πράματα γιατί έχω κι άλλο αγόι! Εγώ ήμουνα ευτυχισμένος από ευτυχία που έφευγα επιτέλους από το σπίτι μου, τόσο παλιό που ήτανε! Τότε για να κάνω πιο γρήγορα φόρτωσα στις πλάτες μου όλα τα έπιπλα, και κατέβαινα σιγά σιγά τις σκάλες.       Τα έπιπλα ήτανε πάρα πολύ βαριά, και ο πατέρας μου ήθελε να με βοηθήσει, αλλά      εγώ ήθελα να τα κάνω όλα μόνος μου. Ήμουνα δυνατός σαν τέρας!                                      Μετά κατέβηκε όλη η οικογένεια και μπήκαμε στο φορτηγό, εγώ πήγα πίσω, κάθησα     στο τραπέζι. Όταν ξεκινήσαμε όλο το σοκάκι μας χαιρετούσε: ο Πεκορέλα, ο Τανίνο,           ο Παπέλα, ο Κοψομούρης, τα Μπαχαρικά, ο Περιπτεράς, η Χαρά των Μικρών, ο Μικέλε,    ο Ψησταριάς, ο Σαλαμάς, από το μαγαζί του Ερνεστίνο.                                                   Εγώ τους χαιρετούσα όλους με μια πατσαβούρα που είχα βρει και ήμουνα ευτυχισμένος.   Μετά απότομα το σπίτι έπεσε σαν κομάτι σαπισμένο και ίσα ίσα που προλάβαμε να μην πεθάνουμε. Στο Φραταματζόρε δεν είχα άλλη δύναμη και τα έπιπλα τα πήρε το αφεντικό και γω ανέβενα τις σκάλες, και γω ήμουνα λίγο κουρασμένος. Οι σκάλες δεν τελειώνανε ποτέ και γω ήμουνα ακόμη κουρασμένος. Αλλά ύστερα τελειώσανε, και μπήκα στην ανοι- χτή πόρτα. Υπήρχε ένας Ήλιος και ένα φως πάρα πολύ μεγάλο, τα δωμάτια ήτανε πάρα πολύ ψηλά και πάρα πολύ μεγάλα, τα πατώματα δεν είχανε ούτε μια τρύπα: oύτε και μια κότα! Εγώ νόμιζα πως ήμουνα στον Ουρανό.                                                                         Μετά η μαμά μου άνοιξε ένα παράθυρο που δεν τέλειωνε ποτέ και έβγαλε το πρόσωπό της: υπήρχε η θάλασσα! Εγώ έβλεπα όλη τη θάλασσα, που δεν τέλειωνε ποτέ,             μου φαινότανε όλη η θάλασσα του κόσμου, οι βάρκες, τα καράβια,                                      η θάλασσα… Όταν όμως ετοιμαζόμουνα να δω ένα άλλο πράμα, τέλειωσε το όνειρο,          και ήμουνα ακόμα εδώ.

ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ;

Εγώ προτιμάω το τέλος του κόσμου, γιατί δε φοβάμαι,                                                   επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιόλας.                                                              Ο Θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βοσκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερά,      στη μέση αυτοί που θα πάνε στο Καθαρτήριο.                                                                     Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσότεροι και από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες. Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πολύ στενή (που είναι ο Παράδεισος). Μετά ο Θεός θα πει: – Βγάλτε το σκασμό όλοι! και μετά  θα τους χωρίσει. Ένας από δω και τον άλλον από κει. Μερικοί που θέλουνε να κάνουνε τους πονηρούς θέλουνε να πάνε από δω, αλλά ο Θεός τους βλέπει. Οι κατσίκες θα πούνε ότι δεν έχουνε κάνει τίποτα, αλλά λένε ψέμματα. Ο κόσμος θα σκάσει, τα άστρα θα σκά- σουν,  το Αρζάνο θα γίνει χίλια κομματάκια. Ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμ-   βουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Θα υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα,ο Άρης θα σκάσει, οι ψυχές θα πάνε και θα γυρίσουνε από τη γη για να πάρουνε τα κορμιά, ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Οι καλοί θα γελάνε και οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε.        Τα αβάφτιστα μωρά θα γίνουνε πεταλούδες.                                                                    Εγώ ελπίζω να τη βολέψω.

***********************************************************************************************

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ;

Η ψυχή δεν μπορούμε να πούμε τι είναι, γιατί δε φαίνεται.                                                    Η ψυχή είναι αυτό που ο καθένας πιστεύει ότι είναι. Για παράδειγμα, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευανε ότι η ψυχή είχε ανθρώπινο κεφάλι και πουλίσιο σώμα. Αυτή έβγαινε από το στόμα του ζωντανού τη στιγμή που μεταμορφωνότανε σε πεθαμένο. Ήτανε αόρατη και κανένας δεν μπορούσε να τη συλλάβει ή να τη φωτογραφίσει. Μα τότε πώς ξέρανε ότι  είχε πούπουλα;                                                                                                                       Oι αρχαίοι Έλληνες αντίθετα, πιστεύανε στη μετεψύχωση. Αυτό πάει να πει ότι η ψυχή ενός πεθαμένου, πηγαίνει να μπει στο σώμα ενός ζωντανού τη στιγμή που γεννιέται.     Αλλά αν εκείνος ο ζωντανός την ψυχή του την έχει κιόλας, τι γίνεται; Δυο ψυχές σ’ ένα σώμα; Μα τι βλακείες πιστεύανε αυτοί οι Έλληνες!                                                                  Ο θείος μου δεν πιστεύει σε καμιά ψυχή, ίσως γιατί τον βαφτίσανε με καθυστέρηση. Μια μέρα όμως που δυο Γιεχωβάδες τον ρωτήσανε: » Τι έχει κάνει για σας ο Χριστός; «, αυτός τους είπε μαύρος από την τσαντίλα: » Αυτός είναι δικός μου λογαριασμός, άντε μη σας γαμήσω την ψυχή! »

ΠΩΣ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ;

Την Κόλαση τη φαντάζομαι σαν ένα μέρος που μιλάνε μόνο διάλεκτο.                                  Το Καθαρτήριο το φαντάζομαι σαν ένα μέρος πολύ βαρετό, που γίνονται πολλά κουτσομπολιά για την Κόλαση. Από το Καθαρτήριο και την Κόλαση, προτιμώ τον Παράδεισο.

Εκθέσεις παιδιών Δημοτικού ανθολογημένες από το δάσκαλο Μαρτσέλο ντ’ Όρτα. Από τα βιβλία: Εγώ ελπίζω να τη βολέψω και Ο Θεός μας έπλασε τζάμπα – Εκδόσεις «γνώση»

ΥΓ: Ella wishes you a Swinging Christmas!                                                                 http://youtu.be/TOdDEYS4uYE                                                                                   http://youtu.be/GCBN4RoNf8g                                                                                     http://youtu.be/YAtTtRLn09s                                                                                        http://youtu.be/qE11f8Hz3xA                                                                                  http://youtu.be/bjjc59FgUpg

Bιβλιοθήκες γεμάτες φαντάσματα

                                                                                     Quint  Buchholz – At the Exit

                                                                                                                                                                    Ό λ ο ς  ο  κ ό σ μ ο ς  σ τ α  χ έ ρ ι α  σ ο υ

Ένα επεισόδιο από τη διάσημη αμερικανική σειρά επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του ’60 The Twilight Zone, η οποία στη Γαλλία εκείνη την εποχή μεταδόθηκε με τον τίτλο    Η Τέταρτη Διάσταση, διηγείται την ιστορία ενός τραπεζικού υπαλλήλου τον οποίο οι συν- θήκες της ζωής του τον εμποδίζουν να επιδοθεί στην αγαπημένη του δραστηριότητα: την ανάγνωση. Στο σπίτι του η γυναίκα του τού κάνει σκηνή κάθε φορά που πιάνει ένα βιβλίο και στην τράπεζα απαγορεύεται να διαβάζει στο γκισέ του. Μια μέρα που είχε κρυφτεί μ’ ένα βιβλίο στην αίθουσα της τράπεζας με τα χρηματοκιβώτια, γίνεται μια τεράστια έκρηξη  -ασφαλώς πυρηνική- η οποία καταστρέφει ολοσχερώς τη μικρή του πόλη. Είναι ο μόνος επιζών. Ύστερα από ώρες απελπισίας, ξαναβρίσκει τη χαρά της ζωής όταν αντιλαμβά-   νεται πως η δημοτική βιβλιοθήκη έχει μείνει ανέπαφη. Ετοιμάζει με ενθουσιασμό ένα πρό- γραμμα με τα βιβλία που θα διαβάσει τις ημέρες, τις βδομάδες, τους μήνες που έρχονται, και όταν όλα φαίνεται να πηγαίνουν μια χαρά, τα χοντρά γυαλιά του γλιστρούν απ’ τα μάτια του, πέφτουν στο πάτωμα και γίνονται χίλια κομμάτια. Το επεισόδιο έχει τον τίτλο » Time Enough at Last » ( «Θέμα χρόνου» στη γαλλική του εκδοχή ) και μπορεί να το δει κανείς ως μεταφορά της βιβλιομανίας: ο άνθρωπος που αρχίζει να καταπολεμά τη μελαγχολία του και το υπαρξιακό του πρόβλημα με το διάβασμα, μόλις επιτέλους αποκτήσει όλα τα βιβλία του κόσμου, γίνεται ο ίδιος …κομμάτια! Η βιβλιοθήκη προστατεύει από την έξωθεν εχθρό- τητα, φιλτράρει τους θορύβους του κόσμου, μετριάζει το κρύο που βασιλεύει στην ατμό- σφαιρα, ενώ σου δίνει ταυτόχρονα και μια αίσθηση παντοδυναμίας. Γιατί η βιβλιοθήκη αμβλύνει το πεπερασμένο των ανθρώπινων δυνατοτήτων: αντιπροσωπεύει τη συμπύ- κνωση του χρόνου και του χώρου. Αθροίζει στα ράφια της όλα τα γεωλογικά στρώματα του παρελθόντος. Εκεί ξαναβρίσκονται οι προηγούμενοι αιώνες ( » Η γραφή […] μεγάλη, πολύ μεγάλη με την έννοια ότι μάς επιτρέπει να συνδιαλεγόμαστε με τους νεκρούς, με τους απόντες, με αυτούς που ποτέ δεν γεννήθηκαν, διασχίζοντας όλες τις αποστάσεις του χρόνου και του χώρου » – Αβραάμ Λίνκολν). Το παρελθόν στοιχειώνει τις βιβλιοθήκες,      όχι μόνο με τις μαρτυρίες άλλων εποχών, αλλά και με τις επιστημονικές μελέτες,               τις αποκαταστάσεις λογοτεχνικών κειμένων και με εικόνες όλων των ειδών. Αλλά              η βιβλιοθήκη μου είναι επίσης μια συμπύκνωση τόπων. Όλες οι περιοχές της Γης βρίσκονται συγκεντρωμένες στα ράφια της, και οι πέντε ήπειροι με τα τοπία τους, το κλίμα τους, τους τρόπους ζωής τους. Ακόμη και τόποι φανταστικοί όπως η Λιλλιπούτ, η Κακανία, η έρημος των Ταρτάρων ή η κομητεία Γιοκναπατώφα, ή τόποι τους οποίους οι άνθρωποι σχεδόν δεν γνωρίζουν αλλά που οι συγγραφείς τους τούς έχουν από καιρό εξερευνήσει      ( ο Ray Bradbury και τα Χρονικά του Άρη, Η κωμική ιστορία των Κρατών και των Αυτοκρατοριών της Σελήνης του Savinien Cyrano de Bergerac, ή Η Κόλαση όπως την περιέγραψε ο Δάντης ). Μέσα σε ένα λεπτό, μπορώ να μεταφερθώ όπου θέλω, ευθύς αμέσως να αλλάξω προορισμό, ή ακόμη μού επιτρέπεται να βρίσκομαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Όλα αυτά δεν είναι άσχετα με την έννοια του θείου, και ασφαλώς αυτός είναι ο λόγος που, όταν μιλάμε για βιβλιοθήκες, επικαλούμαστε τόσο εύκολα τη γλώσσα της θρησκείας. Βλέπουμε τον Μπόρχες να παρωδεί τον Νικόλαο Κουζάνους: » Η Βιβλιοθήκη είναι μια σφαίρα, το ακριβές κέντρο της οποίας είναι οποιοδήποτε εξάγωνο, κι η περιφέ- ρειά της απροσπέλαστη «. Και τον Ουμπέρτο Έκο να διαπιστώνει το ίδιο:                             » Αν ο Θεός υπήρχε, θα ήταν μια βιβλιοθήκη «.

Jacques Bonnet – Βιβλιοθήκες γεμάτες φαντάσματα – Εκδόσεις » Άγρα »

ΥΓ: Look out of your window                                                                                        http://youtu.be/qt5qoxqUWLI                                                                                 http://youtu.be/gSlyAsjUh2I                                                                                             http://youtu.be/LCowtXi-laE                                                                                       http://youtu.be/4VReTZrEF6s                                                                                      http://youtu.be/aN9tPLyVJPs                                                                                          Bunny’s Bonus: http://youtu.be/vlhYPkl0rUQ

El Libro Infierno

                          Domenico di Michelino – Dante and His Poem

                                                                                                                                                   Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΟΛΑΣΗ

Το Βιβλίο Κόλαση

Η κόλαση ήταν μια βιβλιοθήκη με ένα μόνο βιβλίο.                                                         Μέσα σ’ ένα αδιαπέραστο σκοτάδι που μπορεί είτε να εκτεινόταν επ’ άπειρον                   είτε να έκρυβε τοίχους σε λίγα μέτρα, υπήρχε ένα αναλόγιο πάνω στο οποίο βρισκόταν ένα σφραγισμένο βιβλίο, τυλιγμένο σ’ ένα αμυδρό φως που φαινόταν σαν να το δεχόταν αλλά και να το εξέπεμπε ταυτόχρονα. Ο τίτλος του ήταν γραμμένος στο εξώφυλλο: Το βιβλίο Κόλαση.                                                                                                        «Yπάρχουν διάφοροι τρόποι να δεις τον κόσμο και να αφηγηθείς την ιστορία του» είπε        ο βιβλιοθηκάριος, ένας μελαγχολικός διάβολος με μαύρη γλώσσα και βραχνή φωνή. «Κάποιοι απ’ αυτούς τους τρόπους αλληλοακυρώνονται, άλλοι αλληλοαγνοούνται και  άλλοι αλληλοσυμπληρώνονται· όλοι, όμως, αξίζουν να αναγνωριστούν.                         »Ένας απ’ όλους είναι κι αυτός που θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε “βιβλιοθηκονομική άποψη του κόσμου”, σύμφωνα με την οποία το βιβλίο είναι η κορύφωση μιας εξελικτικής διαδικασίας που αρχίζει με την άψυχη ύλη, πυροδοτείται με τη ζωή και φωτίζεται με τη συνείδηση. Και το φως της συνείδησης συμπυκνώνεται στη λέξη (η σάρκα γίνεται λόγος) που, με τη σειρά της, γίνεται γραφή.                                             »Το βιβλίο, επομένως, είναι επιτομή και έμβλημα του ορισμού και της συνέχειας της συνείδησης. Λίγο ενδιαφέρει από θεωρητική άποψη (αλλά πολύ από πρακτική) αν          το υλικό πάνω στο οποίο ασκείται η γραφή είναι πέτρα, χαρτί ή σιλικόνη (δηλαδή, πάλι πέτρα): ένα σύνολο λέξεις που σώθηκαν απ’ την πτητικότητά τους, είναι, προς το παρόν,  το μείζον επίτευγμα της συνείδησης ή έστω, του κόσμου.                                                     »Γι αυτό και ένας τρόπος να δώσει κανείς διέξοδο στις αναπόφευκτες θεολογικές παλινδρομήσεις του νου, είναι να φανταστεί την εξέλιξη προς την κατεύθυνση της κυοφορίας μιας βιβλιοθήκης οριστικής (δηλαδή, αρκτικής), της Βιβλιοθήκης με “β” κεφαλαίο, πλήρους, ολοκληρωμένης (της πληρότητας νοούμενης όχι απλώς ποσοτικά, αλλά και οργανικά, λειτουργικά).                                                                                       »Στο πλαίσιο αυτής της βιβλιοθηκονομικής άποψης του κόσμου, ο άνθρωπος (χωρίς να υποτιμώνται άλλες λειτουργίες, αξίες ή αισθήματα) μπορεί να θεωρηθεί ως το σημείο συνάντησης των βιβλίων, η αγορά και η παλαίστρα τους, η επικράτειά τους: σ’ αυτόν, τα βιβλία ξεδιπλώνονται και αντιμάχονται το ένα το άλλο, ανταγωνίζονται και ζευγαρώνουν, και σε ορισμένες περιπτώσεις καταφέρνουν ακόμα και να αναπαράγουν το είδος τους, υποχρεώνοντας τον αμφιτρύονά τους να γράψει ένα καινούριο βιβλίο.                        »Κάθε ανθρώπινο ον είναι, αν μη τι άλλο, ένα βιβλίο ηλεκτρονικό, ένα e-book χαραγμένο στον μαλακό (ma non tropo65 ) δίσκο των νευρωνικών κυκλωμάτων του. Και στην περίπτωση του homo legens,66 αυτό το βιο-βιβλίο οδηγεί στην αγάπη (ή στο μίσος) προς άλλα βιβλία, παλεύει και προσμιγνύεται μ’ αυτά, κι αυτή η πρόσμιξη, κάποιες φορές, αποδεικνύεται γόνιμη. Esse est legere»67 κατέληξε ο δαίμονας, δείχνοντάς μου με το δάχτυλο το Βιβλίο Κόλαση.                                                                                           Κάθισα στο αναλόγιο και το διάβασα μονορούφι. Από την πρώτη στιγμή με κατέλαβε μια ζωηρή αίσθηση déjà  vu68  (déjà lu69) που, όσο προχωρούσε η ανάγνωση, όλο και δυνάμωνε. Το βιβλίο έμοιαζε να περιέχει διάφορες εκδοχές, ταυτόχρονα εναλλακτικές και συμπληρωματικές, της ίδιας ιστορίας, όλες πολύ σύντομες, του ενός κεφαλαίου, εκτός από μία, που ήταν πιο εκτεταμένη. Και σε όλες αυτές αναγνώρισα τον εαυτό μου, συγκεχυμένο και αποπροσανατολισμένο, σαν κάποιον που έχει χαθεί σ’ ένα λαβύρινθο από καθρέφτες. Ήταν σαν να ξεσκόνιζα παλιά τετράδια, ξεχασμένα από καιρό.                                    Αυτές οι σελίδες μπορεί να ήταν (δεν μπορεί παρά να ήταν;) λογοτεχνικά εκτοπλάσματα διαφόρων αλληλένδετων προσωπικών μου εμμονών (και τι άλλο είναι η κόλαση από τον κύκλο των εμμονών μας;)                                                                                    Ξαναδιάβασα και ξανάγραψα το βιβλίο μετά μανίας, ξανά και ξανά. Εγκιβωτισμένο σε  μια τρύπα του αναλογίου υπήρχε ένα μελανοδοχείο μ’ ένα φτερό πουλιού. Τα πούπουλα του φτερού μού επέτρεπαν να σβήνω εύκολα το κείμενο, σαρώνοντας τα γράμματα των φωτεινών σελίδων σαν να τα ξεσκόνιζαν (αν και δεν εξαφανίζονταν εντελώς: κάτι σαν σκιά τους έμενε κάτω από τις καινούριες λέξεις που έγραφα).                                         Μετά από πολλές επαναναγνώσεις και επανασυγγραφές, σήκωσα τα μάτια                   απ’ το αχόρταγο παλίμψηστο και κοίταξα κατάπληκτος τον βιβλιοθηκάριο, που                   δεν είχε κουνηθεί απ’ τη θέση του.                                                                                  «Είναι το δικό σου ακόρεστο βιβλίο» είπε, απαντώντας στην ερώτηση που δεν του είχα θέσει. «Όταν δεν εκδίδεις ένα βιβλίο, καταδικάζεσαι να το ξαναγράφεις αιωνίως, είπε       ο φίλος σου ο Borges, αλλά δε συνέχισε (άλλωστε, η φράση δεν είναι δική του, όπως    και πολλές άλλες που του αποδίδονται). Υπάρχουν βιβλία που δεν ησυχάζουν, ίσως     ούτε και με την εξορκιστική (και κηδευτική, κατά κάποιο τρόπο) τελετή της έκδοσης.      Είτε τα εκδώσεις είτε όχι, αυτά επιστρέφουν σαν βρικόλακες για να σου πιούν το αίμα    της ψυχής (που δεν είναι η μνήμη, αλλά ο διαλογισμός·  όχι η ελπίδα, αλλά η περιέργεια). »Αυτό το προαιώνιο βιβλίο σου, το καρμικό βιβλίο σου, καρπός των λιγότερο τυχαίων αναγνώσεων και επιλογών σου, παιδί της προσωπικής σου βιβλιοθήκης και του βιβλίου της ζωής σου, σχόλιο και προέκταση και των δύο – το άπειρο βιβλίο σου, το βιβλίο σου κόλαση. Ξαναδιάβαζέ το, επομένως, και ξαναγράφε το ατελείωτα.»                          «Ωραίο το λογύδριο. Όμως, δεδομένων των περιστάσεων, θα προτιμούσα να μάθω τι σημαίνει» είπα, χωρίς να κρύψω την κούραση μου.                                                          «Το να το βρεις μόνος σου, αποτελεί μέρος της ποινής» απάντησε ο βιβλιοθηκάριος         και διαλύθηκε στο σκοτάδι σαν ένας κύβος μαύρη ζάχαρη σ’ ένα φλιτζάνι καφέ.                   Αφού έχει περάσει ένας χρόνος που δεν είναι ο χρόνος της ύλης,                                        ο δαίμονας αναδύεται από το πηχτό σκοτάδι όπως θα μπορούσε να το κάνει μόνο  κάποιος που έχει υπάρξει φως.                                                                            «Αναγνωρίζω πως αυτό είναι το βιβλίο μου, κατά μία έννοια ευρεία και βαθιά» του λέω, «και το αναγνωρίζω, με όλες τις σχετικές συνέπειες. Χαίρετε.»                                «Χαίρετε;! Τώρα μόλις δεν είπες ότι το αναγνωρίζεις με όλες τις σχετικές συνέπειες;»      «Ναι. Επομένως θα είμαι συνεπής με τις υπόλοιπες εκδοχές της ιστορίας.»                      «Τι εννοείς;»                                                                                                                    «Έχω ξεφύγει απ’ όλες τις προσπάθειές σου να με κρατήσεις, είτε καταφέρνοντας να ανακαλύψω τις εσωτερικές αντιφάσεις των διατυπώσεών σου, είτε απλώς επιλέγοντας ένα δρόμο που οδηγούσε στη λύση. Και καταλαβαίνω ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για λόγους αισθητικής και αφηγηματικής συνοχής, πρέπει να κάνω το ίδιο, έτσι ώστε…» «Για λόγους αισθητικούς και αφηγηματικούς;» με διακόπτει ο βιβλιοθηκάριος, ανασηκώνοντας τα φρύδια. «Δε σου ακούγεται λίγο επιπόλαιο αυτό;»                                «Η επιπολαιότητα δεν υπάρχει στα λόγια μου παρά μόνο στα πεταχτά αφτιά σου.                Η αφηγηματική συνοχή είναι ένα αίτημα μάλλον ζωτικό παρά λογοτεχνικό, και η αισθητική συνοχή είναι η ορατή έκφραση της ηθικής.»                                                                      «Πού θες να καταλήξεις;»                                                                                                   «Αν μια εν σειρά και αύξουσα απαρίθμηση σημαίνει, δυνάμει, τη λύση του άλυτου προβλήματος να μαντέψεις έναν συγκεκριμένο αριθμό ανάμεσα σε άπειρους πιθανούς, έτσι και το να οδηγήσεις ένα βιβλίο ως τα όρια των πιο σημαντικών δυνατοτήτων του ισοδυναμεί – από ηθικής απόψεως – με το να το ολοκληρώσεις· όχι, φυσικά, κατά έναν τρόπο πλήρη και οριστικό, αλλά με τον τρόπο του να προτείνεις στον αναγνώστη (τον homo legens που υπάρχει με το να προσδίδει ύπαρξη σε μας) ένα δρόμο να διαβεί ανάμεσα σε άπειρους… Αν φτάσει ως εδώ, θα είναι γιατί αυτός ο δρόμος περνάει (έργω ή δυνάμει) μέσα από κάποια επιθυμία, ανάγκη ή σύγκρουσή του. Η προσοχή του με λυτρώνει.»       «Κι αν δεν φτάσει ως εδώ;»                                                                                               «Χωρίς τη συνδρομή του, αυτό το σκοτάδι που μας τυλίγει, κλείνει σαν γροθιά.               Αυτό το τέλος δεν υπάρχει, ούτε κανένα άλλο (esse est esse lectum70), και γι’ αυτό        δεν έχει μεγάλη σημασία το τι κάνουμε.»                                                                           «Δε με πείθει το επιχείρημά σου» λέει ο δαίμονας, χαϊδεύοντας το πεταχτό πιγούνι του. «Πιο πολύ από τον Berkeley71  μου θυμίζει τα παιχνίδια του αγίου Ανσέλμου.»72           «Έχω κι άλλο επιχείρημα, καλύτερο, μολονότι κι αυτό παιγνιώδες…                                Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα που απαιτούσε απ’ τους μνηστήρες της        ν’ αντιμετωπίσουν έναν φοβερό και τρομερό δράκο. Μόνο ένας απ’ αυτούς κατάφερε       να νικήσει το τέρας. Κι όταν παρουσιάστηκε μπροστά στην πριγκίπισσα, εκείνη του είπε, με περιφρόνηση: “Δε θα παντρευτώ ποτέ μου με κάποιον που είναι τόσο ηλίθιος ώστε να αντιμετωπίσει ένα δράκο για το καπρίτσιο μιας γυναίκας”.»                                                «Τι διεστραμμένη πριγκίπισσα!»                                                                               «Πραγματικά διαβολική!»                                                                                                  «Και ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα;»                                                                                       «Η πραγματική δοκιμασία στην οποία υποβάλλει η πριγκίπισσα τους μνηστήρες της,         είναι η μετα-δοκιμασία: αυτό που τους βγάζει εκτός μάχης, είναι το γεγονός ότι αποδέχονται την πρόκληση, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της.»                           «Μήπως αυτό που επιθυμεί η πριγκίπισσα, είναι να μείνει ανύπαντρη;»                              «Όχι κατ’ ανάγκην. Ίσως περιμένει έναν σώφρονα μνηστήρα που να της πει ότι              δεν δέχεται τη δοκιμασία, γιατί του φαίνεται σκληρή και παράλογη.»                               «Και τι σχέση έχει η κατάστασή σου μ’ αυτό το παραμυθάκι που (το λέω έτσι, εν παρόδω) είναι εμπνευσμένο από την ιστορία μου με το βασιλιά και τους παίκτες του σκακιού;»           «Σου το είπα: το έχω εμπνευστεί από ένα ανσελμικό παράδοξο. Κι εσύ ξέρεις πολύ καλά ποια σχέση έχει η πριγκίπισσα μαζί μου· ή, μάλλον, η πριγκίπισσα μαζί σου. Αυτό που έχεις βάλει σε δοκιμασία, είναι η στάση μου προ της δοκιμασίας. Αυτό που εκτιμάς,         είναι   ο τρόπος με τον οποίο εκτιμώ εγώ την κατάσταση… Το αμάρτημά μου, είναι ότι οχυρώθηκα σε μια βιβλιοθήκη (ή, εν πάση περιπτώσει, σ’ ένα βιβλίο: αυτό το βιβλίο         το οποίο είναι όλα τα βιβλία που έχω γράψει ή, ίσως, θα γράψω), κι ο κρυψώνας μετατράπηκε σε κάτεργο. Κι εσύ, διαβολικά, θέλεις να με κάνεις να επιμείνω στον εγκλεισμό μου.»                                                                                                               «Κάθε αμάρτημα εμπεριέχει την ποινή του· ή, για να το πω μ’ έναν τρόπο πιο περίπλοκο, το αμάρτημα είναι η ποινή.»                                                                                                «Λάθος:  η ποινή είναι το αμάρτημα. Όταν δέχεσαι την ποινή, είναι σαν να παρατείνεις το αμάρτημα, σαν να επικυρώνεις το διαβολικό καπρίτσιο: είναι μια πράξη βολής και δειλίας, αυταρέσκειας και οκνηρίας. Δε θα πέσω στην κυκλική παγίδα σου.»                     «Ωστόσο, παραδέχτηκες ότι αυτό είναι το βιβλίο σου. Το έργο σου θα είναι να το διαβάζεις και να το ξαναδιαβάζεις, να το γράφεις και να το ξαναγράφεις, να το βελτιώνεις και να το ξαναβελτιώνεις…»                                                                                                             «Μην επιμένεις. Αυτή είναι η ίδια παγίδα στην ψευδο-ανοικτή εκδοχή της που, όμως, είναι το ίδιο κλειστή. Δε δέχομαι κανένα άλλο έργο από το να γράψω το καλύτερο βιβλίο που μπορεί να γίνει σ’ έναν δεδομένο λογικό χρόνο και με λογική καταβολή προσπάθειας.       Ο απόλογός σου με τους σκακιστές είναι πολύ διδακτικός. Πρέπει να είσαι βλαξ για να αφιερώνεις περισσότερο χρόνο στο να παίζεις σκάκι (ή να γράφεις) απ’ το να ζεις.        Αυτές οι ατελείωτες επαναναγνώσεις και επανασυγγραφές με τις οποίες με προκαλείς, είναι σίγουρα σύμφυτες με το βιβλίο, με όλα τα βιβλία· όμως, δε θα τις κάνω εγώ: όπως και να’χει, ας τις κάνουν οι αναγνώστες.»                                                                           «Κι αν δεν τις κάνουν;  Ίσως και να μην τους αξίζει η τιμωρία…» αντιλέγει –πονηρά–         ο πονηρός.                                                                                                                           «Αν δεν αξίζει τον κόπο να συνεχίσουν άλλοι το βιβλίο, να το κάνουν να μεγαλώσει και να βγάλει κλαδιά, τότε δεν αξίζει ούτε τον κόπο να το κάνω εγώ.  Όπως και να ’χει, πιστεύω πως το καλύτερο που μπορώ να κάνω, είναι να τελειώνω μ’ αυτή την ιστορία που αρχίζει να γίνεται λίγο κλειστοφοβική, e quindi uscire a riveder le stele…»73                               «Θα τα ξαναπούμε» μυκτηρίζει ο δαίμονας με σφιγμένα δόντια (όμως στα μελαγχολικά       του μάτια χορεύει ο ίσκιος ενός ειρωνικού χαμόγελου) ενώ εγώ τελειώνω το βιβλίο.

Σημειώσεις του μεταφραστή Αχιλλέα Κυριακίδη:                                                          65. Mουσικός όρος (κατά λέξη: «μα όχι πολύ») συνήθως έπεται του όρου που υποδηλώνει τη ρυθμική αγωγή με την οποία ο συνθέτης επιθυμεί να εκτελεστεί το έργο του (π.χ. allegro ma non tropo).                                                                                                                      66. Λατινικά στο κείμενο: «αναγιγνώσκων άνθρωπος»· νεολογισμός, κατά τα homo habilis (επιδέξιος άνθρωπος), homo erectus (όρθιος άνθρωπος) και  homo sapiens (νοήμων άνθρωπος).                                                                                                                           67. Λατινικά στο κείμενο: «είναι σημαίνει να διαβάζεις».                                                    68. Γαλλικά στο κείμενο (κατά λέξη: «ήδη ιδωμένο»): η μεταφυσική αίσθηση ότι έχεις ξαναζήσει κάτι, έχεις ξαναδεί ένα πρόσωπο ή έχεις ξαναεπισκεφθεί ένα χώρο.                  69. Λογοπαίγνιο πάνω στο προηγούμενο: «ήδη διαβασμένο».                                          70. Λατινικά στο κείμενο: «είναι σημαίνει να διαβάζεσαι».                                                 71. Ο άγγλος ιδεαλιστής φιλόσοφος George Berkeley (1684-1753).                                      72. Ο θεολόγος και φιλόσοφος του Μεσαίωνα Άνσελμος εκ Κανταβρυγίας (1033-1109), περίφημος για την οντολογική απόδειξη της ύπαρξης του Θεού.                                        73. Ο τελευταίος στίχος της Κόλασης του Δάντη: «… κι απ’ όπου βγήκαμε να ξαναδούμε   τ’ άστρα…»

Carlo Frabetti  Το Βιβλίο Κόλαση – Εκδόσεις opera

ΥΓ: A room with a view                                                                                         http://youtu.be/6pDuxQ8AE1I                                                                               http://youtu.be/vPzS91gGzLM                                                                                   http://youtu.be/hw1_wKvd-3g                                                                                   http://youtu.be/r6CaPzFXnco

Une Saison En Enfer

                                   The Rimbaud house in Harar, Ethiopia.                                                                               From a postcard supplied by Michael Hulse.

AΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ναι, είν’ άτεγκτη η νέα ώρα.                                                                                                      Γιατί μπορώ να πω κερδήθηκε η νίκη : ο τριγμός των οδόντων,                                             τα συρίγματα της φωτιάς, οι στεναγμοί της λέπρας κατευνάζουν.                                     Σβύνουν όλες οι εξευτελιστικές αναμνήσεις.                                                                 Τρεχάλα φεύγουν οι τελευταίες μεταμέλειες μου, – ζήλεια των ζητιάνων,                              των ληστών, των νεκροφίλων, των κάθε είδους αλλόκοτων.-                                        Καταραμένοι, τι θα γινόταν αν ζητούσα εκδίκηση!                                                               Πρέπει νάναι κανείς απόλυτα συχρονισμένος.                                                                    Όχι ψαλμοί! Να κρατάς το κερδισμένο έδαφος.                                                               Χαλεπή νύχτα.                                                                                                                       Το ξερό αίμα καπνίζει στο πρόσωπό μου και δεν έχω τίποτα πίσω μου                             εξόν αυτόν τον φριχτό θάμνο!…                                                                                              Η πνευματική μάχη είναι τόσο βάναυση όσο κι ο πόλεμος των ανθρώπων:                           αλλά η οπτασία της δικαιοσύνης είναι θέλημα του Θεού μόνο.                                            Και στο μεταξύ, η άγρυπνη θέληση. Ας δεχτούμε με χαρά λοιπόν όλους τους χείμαρρους° της ευεξίας και της αληθινής ευαισθησίας. Και το πρωί, οπλισμένοι με φλογερή υπομονή, θα μπούμε σε πολιτείες μεγαλόπρεπες.                                                                                  Για ποιο λόγο να μιλώ για χέρι φιλικό;                                                                                  Είν’ όφελός μου πως πια μπορώ να γελώ με τους παληούς, ψεύτες έρωτές μου              και να κάνω να ντρέπονται κείνα τ’ απατηλά ζευγάρια, – αντίκρυσα την κόλαση                    κάθε γυναίκας πίσω κει – και θα’μαι ελεύθερος                                                                      ν’ αδράξω την αλήθεια μέσα σε μια ψυχή και σ’ ένα σώμα.

Arthur Rimbaud  Μια Εποχή στην Κόλαση – Εκδόσεις «Γνώση»

ΥΓ: Rooms with a view                                                                                                      http://youtu.be/yicrLoCdhr4                                                                                         http://youtu.be/yD-fn7Vouw8                                                                                http://youtu.be/YQT6FzDQWmc                                                                                 http://youtu.be/SNunaSLNNPk                                                                                   http://youtu.be/pN3QxxxxVJQ     

Illuminations

                       Portrait d’ Arthur Rimbaud – Pablo Picasso                             Ruby Slipper

                                                                                                                                         ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ                                                                                                                                                                                Eυθύς ως η ιδέα του Κατακλυσμού πάλιωσε, ένας λαγός σταμάτησε μέσα στα τριφύλλια και στα καμπανάκια που κουνιόνταν, και, ανάμεσα από το δίχτυ της αράχνης,                 είπε την προσευχή του στο ουράνιο τόξο.                                                                             Ω! οι πολύτιμες πέτρες που κρύβονταν, – τα λουλούδια που κιόλας έβλεπαν…

                                                                                                                                              ΑΡΧΑΙΟ

Xαριτωμένε γιε του Πάνα! Γύρω απ’ το μέτωπό σου στεφανωμένο λουλουδάκια                   και φραγκοστάφυλα τα μάτια σου, πετράδια πολύτιμα, σαλεύουν. Με κηλίδες τρυγίας καστανές, οι παρειές σου βαθαίνουν. Τα δόντια σου αστράφτουν. Το στήθος σου μοιάζει  με μια κιθάρα, ήχοι πάνε κι έρχονται μέσα στα ξανθά σου μπράτσα. Η καρδιά σου χτυπάει μέσα σ’ αυτή την κοιλιά όπου κοιμάται το δίδυμο φύλο. Περπάτησε, τη νύχτα, κουνώντας ανάλαφρα ετούτο το μηρό, αυτό το δεύτερο μηρό κι αυτή τη γάμπα την αριστερή.

Arthur Rimbaud  [ Πολύχρωμες Εικόνες ] – Κείμενα και Κριτική – Εκδόσεις «Θεωρία»

ΥΓ: Ι Αm Cold                                                                                                       http://youtu.be/yQ9pLUUS5sw                                                                                   http://youtu.be/IuaUf1LGmWI                                                                              http://youtu.be/HOM8LzZ1z3E

Νοve

                                                            Matej Kren   

Ο κύριος με την κάπως παλαιού συρμού, αλλ’ όχι άκομψη, ενδυμασία                     διασχίζει τα τελευταία μέτρα που τον χωρίζουν από το σπίτι του. Η επιστροφή του καθυστέρησε από ένα δυσάρεστο ανεμοβρόχι, έναν ελαφρό σεισμό και από κραυγές λοιμών. Στη διάρκεια της διαδρομής προς το σπίτι, έχασε αρκετές φορές το δρόμο του, άλλαξε πορεία μπροστά σε αβυσσαλέα βάραθρα, σε γκρεμισμένα κτίρια, σε σωρούς από πτώματα που καίγονταν, σε φλόγες μυδραλιοβόλων, που είχαν σκοπό να εμποδίσουν     τη λεηλασία των ναών της πίστης, των κατάφορτων με απίστευτους θησαυρούς. Τώρα που θυμάται καθαρά, πάει τουλάχιστον μία μέρα αφότου ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής του, όμως, ενώ αποφεύγει με σύνεση μία παράξενη μηχανή που εκρήγνυται, συνειδητοποιεί ότι στα χέρια του σφίγγει μία εφημερίδα με χρονολογία, που έχει παρέλθει εδώ και χρόνια, με τίτλο που μιλά για έναν ένδοξο πόλεμο, για τον οποίο ο ίδιος ξέρει ότι έχει τελειώσει από καιρό, παρ’ όλο που δε γνωρίζει ποιος κέρδισε. Όσο κι αν προσπαθεί να φανεί λογικός, δεν κατορθώνει να βρει εξηγήσεις κατάλληλες για τα συναισθήματα ηρεμίας, αξιοπρέπειας και ικανοποίησης που νιώθει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σπίτι του μπορεί τουλάχιστον να έχει πάθει ζημιές, ή ότι οι λοιμοί, οι σεισμοί και οι επιδρομές των εχθρών μπορεί να έχουν προξενήσει συμφορές στους συγγενείς του. Ακόμη και αν, από μία ιδιοτροπία της μοίρας, αυτή η περιοχή της πόλης έχει γλιτώσει από τις κακοτυχίες που αναστάτωσαν τον τόπο που κάποτε ήταν πατρίδα του, ο χρόνος δε θα έχει κυλήσει μάταια: όλοι, και αυτός ο ίδιος, θα έχουν γεράσει, ίσως κάποιος, – ποιος άραγε; – να έχει πεθάνει, ενώ ανώφελα θα προσδοκούσε την επιστροφή του, με την αντίστοιχη ίσως υποψία ότι είναι νεκρός ή ετοιμοθάνατος. Ένα ασαφές χαμόγελο δίνει μια αστραπιαία χάρη σ’ ένα πρόσωπο περισσσότερο πονηρό, παρά έξυπνο. Παρ’ όλο που οι μνήμες του είναι συγκεχυμένες, ξέρει με βεβαιότητα ότι εξετέλεσε κάποια καθήκοντα, που του εμπιστεύθηκαν – καθήκοντα ταπεινά, αφού συχνά του εμπιστεύονταν αποστολές απλές και λίγο εξευτελιστικές. Έχει παραδώσει έγγραφα και όποτε στη θέση του σπιτιού όπου κατευθυνόταν, έβρισκε ένα βάραθρο, άφηνε να πέσουν μέσα του τα δέματα, τα γράμματα και οι κάρτες, που είχαν αυτή τη διεύθυνση. Όποτε υπήρχαν απαντήσεις, για τις οποίες θα έπρεπε να περιμένει, περίμενε ένα εύλογο διάστημα, και απομακρυνόταν, μόλις υποπτευόταν ότι μία παράταση της αναμονής του θα ήταν αδιάκριτη. Λίγες δεκάδες    μέτρα τον χωρίζουν από το σπίτι του και είναι ήδη νύχτα. Ο κύριος απολαμβάνει                 εκ των προτέρων τις ιστορίες που ίσως του διηγηθούν και χαμογελάει.

Giorgio Manganelli – Kεντουρία – Εκδόσεις «Γνώση»

ΥΓ: Idiom                                                                                                             http://youtu.be/Rvtb1QX4QtQ                                                                                                   http://youtu.be/Ogw1Q1Ec234

Ψυχαγωγός

 
              Oak tree at sunrise                                         The Return of Persephone
                                                                                                                                               Σε μια πολύτιμη δασκάλα, που μεταξύ άλλων μας θύμισε
από πού έλκει την καταγωγή του ο Ερμηνευτής.
Στην Μίρκα Γεμεντζάκη
                                                                                                                                                                             
                                                                                                                                                 ο δ ό ς                                                                Ε ρ μ ή ς  Ψ υ χ α γ ω γ ό ς
                                                                                                                                           Τους νεκρούς είτε βρίσκονται κλεισμένοι σε γλυπτές, πέτρινες σαρκοφάγους,
είτε σφαλισμένοι στο κοίλωμα μετάλλινων ή χωμάτινων λαρνάκων,
είτε ορθοί, χρυσωμένοι και βαμμένοι με κυάνιο, δίχως εγκέφαλο και δίχως
σπλάχνα, τυλιγμένοι σε λιγνές φασκιές, κοπαδιαστά τους σέρνω και οδηγώ
τα βήματά τους με την ηγετική μου ράβδο.
Προχωρούμε ακολουθώντας ένα γοργό μονοπάτι αόρατο στα μάτια των
ανθρώπων. Οι πόρνες  σπρώχνονται πάνω στις παρθένες, και οι φονιάδες
πάνω στους φιλόσοφους, και οι μανάδες πάνω σ’ όσες αρνήθηκαν να κάνουν
παιδιά, και οι ιερείς πάνω στους επίορκους. Γιατί μετανιώνουν για τα κρίματά
τους, είτε τα φαντάστηκαν μες στο μυαλό τους, είτε τα έπραξαν με τα χέρια
τους. Και καθώς δεν ήταν ελεύθεροι πάνω απ’ το χώμα, γιατί τους έδεναν
οι νόμοι, τα έθιμα, ή οι ίδιες τους οι αναμνήσεις, φοβούνται την απομόνωση
και στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Εκείνη που ξάπλωσε γυμνή στις πλακόστρωτες
κάμαρες ανάμεσα στους άντρες παρηγορεί μια κόρη που πέθανε πριν το γάμο
της, και που ονειρεύτηκε επιτακτικά τον έρωτα. Κάποιος που σκότωνε στις
δημοσιές, με πρόσωπο μολυσμένο από στάχτη και καπνιά, ακουμπά το χέρι
του  στο μέτωπο ενός στοχαστή που θέλησε ν’ αναμορφώσει τον κόσμο και
προπαγάνδισε τον θάνατο. Η κυρά που αγάπησε τα παιδιά της και υπέφερε
εξαιτίας τους κρύβει το κεφάλι της στον κόρφο μιας εταίρας που με τη θέλησή
της έμεινε στείρα. Ο άντρας με τον μακρύ χιτώνα που έπεισε τον εαυτό του να
πιστέψει στον θεό του και τον βίασε να γονυπετεί, κλαίει ακουμπισμένος στον
ώμο του κυνικού φιλοσόφου που καταπάτησε όλους τους σαρκικούς και πνευ-
ματικούς όρκους κάτω απ’ το βλέμμα των πολιτών. Έτσι αλληλοβοηθιούνται
στην πορεία τους, βαδίζοντας κάτω απ’ τον ζυγό των αναμνήσεων.
Ύστερα φτάνουν στην όχθη του ποταμού της Λησμονιάς όπου τους αραδιάζω
κατά μήκος του νερού που κυλά σιωπηλά. Κι άλλοι βουτούν το κεφάλι τους
που φιλοξένησε κακές σκέψεις, άλλοι το χέρι τους που έπραξε το κακό. Σηκώ-
νονται, και το νερό του ποταμού της Λησμονιάς έχει σβήσει τις αναμνήσεις τους.
Αμέσως χωρίζουν και ο καθένας χαμογελά για πάρτη του, νομίζοντας πως είναι
ελεύθερος.
            Marcel Schwob – Μίμοι – Εκδόσεις Άγρα

Soudeba


Paolo Uccello – An Angel                                        Antonin Artaud

                                                                                                                                Ουτσέλλο, φίλε μου, χίμαιρά μου, ζούσες μ’ αυτό το μύθο της τρίχας.                                 Ο ίσκιος αυτού του μεγάλου σεληνιακού χεριού όπου αποτυπώνεις τις χίμαιρες                   του μυαλού σου δε θα φτάσει ποτέ ίσαμε τη βλάστηση του αυτιού σου,                           που γυρίζει και βουίζει ζερβά με όλους τους ανέμους της καρδιάς σου.                        Ζερβά οι τρίχες, Ουτσέλλο, ζερβά τα όνειρα, ζερβά τα νύχια κι η καρδιά.                          Ζερβά απλώνονται όλες οι σκιές, σαν να βγαίνουν αρμενίζοντας από κοιλότητες                του ανθρώπινου κορμιού. Με το κεφάλι ξαπλωμένο πάνω σ’ αυτό το τραπέζι               όπου μπατάρει ολόκληρη η ανθρωπότητα, τι βλέπεις έξω από τον τεράστιο ίσκιο              μιας τρίχας; Μιας τρίχας σαν δυο δάση, σαν τρία νύχια, σαν λιβάδι ματόκλαδα,               σαν δικέλα στα χορτάρια τ’ ουρανού. Στραγγαλισμένος ο κόσμος, και μετέωρος, σκοντάφτοντας στις πεδιάδες αυτού του επίπεδου τραπεζιού όπου ακουμπάς                  αέναα το βαρύ σου κεφάλι. Κι όταν περιεργάζεσαι τα πρόσωπα, τι άλλο βλέπεις           δίπλα σου έξω από μια κυκλοφορία κλώνους, ένα καφασωτό φλέβες, το μικρο-        σκοπικό χνάρι μιας τρίχας, το τερέτισμα μιας θάλασσας μαλλιά;

Άραγε πρόβλεψες πραγματικά την κάθοδό μου σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο,                           με το στόμα ανοιχτό και το πνεύμα αέναα απορημένο; Πρόβλεψες αυτές τις κραυγές    προς όλα τα σημεία του κόσμου και της γλώσσας, σαν από κλωστή παράφορα ξετυλιγμένη; Εσένα σε γλύτωσε από πρώιμο θάνατο η ατέρμονη υπομονή                       των ρυτίδων. Γιατί, το ξέρω, γεννήθηκες με πνεύμα τόσο κούφιο όσο κι εγώ ο ίδιος,      αλλά αυτό το πνεύμα μπόρεσες να το προσηλώσεις σε πράγματα ακόμα                         πιο ελάχιστα απ’ όσο το χνάρι και η γέννηση ενός ματόκλαδου. Ταλαντεύεσαι                   σε απόσταση μιας τρίχας πάνω από μια φοβερή άβυσσο, κι ωστόσο είσαι παντοτινά χωρισμένος απ’ αυτήν.

     Εσύ, Ουτσέλλο, μαθαίνεις να είσαι απλώς μια γραμμή                                                       και το ανώτερο επίπεδο ενός μυστικού.

Στον εσωτερικό κύκλο του ασβεστούχου βασιλείου των Εικόνων,                                         σ’ αυτό το λεπτότατο σημείο όπου το μάτι της συνείδησης                                                σαϊτεύει μιαν άπληστη φωτιά, χωρίς να χάνεται,                                                                 εκεί όπου το νεύρο επιτέλους εγκαταλείπει τη σκέψη,                                                        που αναπαύεται ένας Θεός ξέρει σε ποιές αστρικές διαστρωματώσεις,                     κείτεται Ο Θάνατος                                                                                                          ύστατο σκίρτημα μιας γνώσης τρομερής μα Σταθερής.

O θάνατος δεν είναι εντέλει κατιτί καινούριο, αλλά αντίθετα κάτι πασίγνωστο,                εφόσον στην άκρη αυτής της απόσταξης σπλάχνων διακρίνουμε την εικόνα ενός            ήδη γνώριμου πανικού. Φαίνεται ότι με τη δύναμη της απελπισίας αποκαθίστανται ορισμένες καταστάσεις της παιδικής ηλικίας όπου ο θάνατος εμφανιζόταν                 ξεκάθαρα σαν αστέρευτο ανάβρυσμα αναστάτωσης. Η παιδική ηλικία γνωρίζει         απότομες αφυπνίσεις του πνεύματος κι έντονες προεκτάσεις της σκέψης,                      που τις χάνει σε μια πιο ύστερη ηλικία. Σε ορισμένους πανικούς της παιδικής ηλικίας,         σε ορισμένους μεγαλειώδεις και ακαταλόγιστους φόβους όπου καραδοκεί το αίσθημα  μιας εξωανθρώπινης απειλής, ο θάνατος αναντίρρητα εμφανίζεται σαν το σκίσιμο            μιας κοντινής μεμβράνης, σαν το ανασήκωμα ενός πέπλου:                                                του κόσμου, που είναι ακόμα άμορφος και αβέβαιος.                                                       Ποιός δε θυμάται ορισμένες αδιανόητες μεγεθύνσεις που ανήκαν σε μια εντελώς πνευματική πραγματικότητα και δεν του προκαλούσαν τότε καμιά απορία, αφού              ήταν δεδομένες, πραγματικά παραδομένες στο δάσος των παιδικών του αισθήσεων;  Αυτές οι προεκτάσεις ήταν εμποτισμένες από μια τέλεια, καρποφόρα,             αποκρυσταλλωμένη, αιώνια γνώση. Αλλά τι παράξενες σκέψεις υποδηλώνει τούτη             η γνώση, από ποιο διαλυμένο πλανήτη ανασυγκροτεί τα ανθρώπινα άτομα!                      Το παιδί βλέπει αναγνωρίσιμες συνάξεις προγόνων, στις οποίες επισημαίνει                        την καταγωγή κάθε γνωστής ομοιότητας ανθρώπου με άνθρωπο. Ο κόσμος                    της επίφασης κερδίζει έδαφος και πλημμυρίζει το ασυνείδητο, το άγνωστο.                   Αλλά τελικά έρχεται η συσκότιση της ζωής, και έκτοτε παρόμοιες καταστάσεις ξαναβρίσκονται μόνο χάρη σε μια απόλυτα ανώμαλη διαύγεια..

  Antonin Artaud – Η Τέχνη και ο Θάνατος – Εκδόσεις  «Μαύρος Ήλιος» http://youtu.be/DCeAIcwLbkA                                                                                 http://youtu.be/tmIWvxeThMo                                                                                     http://youtu.be/5gEPI5ieySY